محمود دباغ

مسئول بخش جراحی بیمارستان نقوی

تاریخ تولد:آذرماه 1346

نوع ایثارگری: جانباز و خانواده شهید

آخرین مدرک تحصیلی:کارشناس ارشد مراقبتهای ویژه پرستاری

سابقه کار: 18 سال

ادامه گفتگو از زبان آقای دباغ:

اینجانب محمود دباغ برادر شهید احمد دباغ در یک خانواده ای مذهبی در شهر کاشان هستم.

تحصیلات دوره ابتدایی را در دبستان شهید جهانی، راهنمایی را در مدرسه عارف کاشان و متوسطه را در دبیرستان محمودیه کاشان گذراندم و در سال 1364 قبل از اخذ دیپلم به جبهه های جنوب اعزام شدم.

بیش از 7 ماه دفاع  در جبهه های حق علیه باطل, در منطقه عملیاتی فاو از ناحیه دست مجروح شدم و در اثر بمباران شیمیایی که در این منطقه اتفاق افتاد، دچار مسمومیت شدم.

بعد از بهبودی به ادامه تحصیل در دبیرستان محمودیه ادامه داده و دیپلم گرفتم.

در سال 1369 پس از شرکت در کنکور در رشته کارشناسی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کاشان پذیرفته و در سال 1373 در این مقطع فارغ التحصیل شدم.

طرح نیروی انسانی را به مدت دو سال در بیمارستانهای تحت پوشش این دانشگاه گذرانده و در سال 1375 به استخدام این دانشگاه درآمدم.

در سال 1368 در آزمون کارشناسی ارشد ناپیوسته دانشگاه آزاد اسلامی شرکت نموده و پذیرفته شدم که به دلایلی انصراف دادم.

مجدداً در سال 1387 با شرکت در آزمون کارشناسی ارشد، در رشته مراقبتهای ویژه پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران پذیرفته و در سال 1390 این مقطع را به پایان رساندم.

:کارهای اجرایی

مسئول بخش مراقبتهای ویژه بیمارستان نقوی ( قبل از انتقال بخش بستری ترومای نقوی به بیمارستان شهید بهشتی).

مسئول اورژانس تروما بیمارستان نقوی( قبل از انتقال بخش بستری ترومای نقوی به بیمارستان شهید بهشتی).

هم اکنون: مسئول بخش جراحی بیمارستان نقوی ( از سال 1386).

 کارشناس مسئول حاکمیت بالینی بیمارستان نقوی( از سال 1390 با ابلاغ از وزارت بهداشت) .

خاطره از دوران جبهه:

بعد از عقب نشینی در عملیات فاو در حالی که مجروح بودم  به بیمارستان اهواز اعزام و پس از بستری متوجه شدم که همه مجروحان به شکم خوابیده اند که باعث سوال، تعجب و خنده می شد وقتی علت را جویا شدم، اظهار کردند: «رزمنده ها در هنگام یورش نیروهای بعثی به منطقه عملیاتی فاو از ناحیه باسن و لگن مجروح شده اند که هنگام پانسمان باید به شکم بخوابند».

خاطرات پرستاری:

خدمت در بخش تروما همواره خاطرات دوران جنگ را برایم تداعی می کند اما این کجا و آن کجا !

در آن زمان مجروحان به هم تعارف می کردند و دیگران را در امور درمان بر خود مقدم می داشتند و هنگام پانسمان و رسیدگی به جراحاتشان، علیرغم داشتن درد و زجر، می خندیدند.

اما اکنون این روحیه گذشت و ایثار کم رنگ شده است به طوریکه در مواقع ازدحام، حتی ما مسئولان بخش نیز اگر تشخیص دهیم جراحات مجروحی از دیگری شدیدتر است و ابتدا باید به او رسیدگی کنیم، مصدومی که قبل از آن مراجعه نموده، خود و اطرافیانش شاکی می شوند و می خواهند که اول به او رسیدگی شود.

.... و دیگر بوی خوب ایثار جبهه ها کمتر به مشام میرسد....