- 1403/10/29 - 08:14
- زمان مطالعه : 2 دقیقه
- /ZpPU
«حاج محمدصادق نقوی»؛ نامی که با سخاوت در دلها حک شد
به بهانه پاسداشت سالروز وفات خیّر و واقف نیک اندیش مرحوم حاج محمد صادق نقوی(رحمة الله علیه)
برخی آدم ها آنچنان معاصرند که حتی زنگار تاریخ نیز نمی تواند به آنان نقش کهنگی زند؛ بعضی انسان ها آنچنان عطر آشنایی میدهند که دیوارهای دوردست دوران نیز قادر نیست مانع نفوذ رایحه دل انگیزشان شود؛ و در نهایت برخی نامها آنچنان ماندگارند که هیچ گرد فراموشی توان محو آنها را ندارد.
مرحوم حاج محمد صادق نقوی، یکی از این نامهای آشنا، معاصر و ماندگار است؛ او که راه آسمان را از مسیر زمین پیدا کرد و سلوک خدایی را با طعم تجارت دنیایی چشید؛
او برکت زندگی را نه در رنگرزی و گره زنی فرش بلکه در رنگ گرفتن سفره ها و گره گشایی از زندگی مردمش جستجو می کرد.
این آموزگار نیکوکار به همه آموخت می توان میراث داری نداشت و میراثی جاودانه برجای گذاشت؛ او گنجبنه سرشارش از زمین کشاورزی و قنات گرفته تا حجره و مسکن را به خانواده ای به عظمت سیلک بخشید.
اما در میان این همه، آن یادگاری که بیشتر برای مردم شهرش آشناست؛ نخستین مرکز درمانی مدرن کاشان است که حاصل بخشندگی 700 متر مربعی فرزند محله پامنار است که بعد ها از محل درآمد موقوفاتش وسعت گرفت. همان خانه بزرگ و قدیمی فرخ خان امین الدوله که حاج محمد صادق آن را خرید و برای ساخت بیمارستان وقف کرد. با این نیت که بیماران بی بضاعت جز درد بیماری، رنج دیگری نبرند و بیماری های سرکش دوران؛ مجال جولان نیابند.
اما مرد سخاوتمند دورنمایی وسیع تر داشت؛ نزدیک به هشتاد سال است که درآمد حاصل از 546 رقبه موقوفه مرحوم حاج محمد صادق نقوی هر ساله برای تأمین هزینه های بیمارستان و خرید تجهیزات روز پزشکی و فراهم کردن داروهای بیماران بی بضاعت صرف می شود.
رد گام های این مرد بزرگ در دیگر یادگارهای حوزه سلامت شهر نیز دیده می شود؛ آنجا که در اوایل دهه 20 همراه با حاج حسن تفضلی و غلامحسین صاحب اختیار غفاری زمین بیمارستان اخوان کاشان را خرید و پایه گذار ملجأ دیگری برای بیماران شهرش شد.
او یک عمر، رسم بندگی راستین را به جای آورد و چه سزاوارانه در دیار حضرت فاطمه معصومه (س) هم آغوش خاک شد و آرامگاهش در قبرستان نو قم تا سال ها بعد از مرگش نیز پذیرای فقیرانی بود که بر خوان اطعامش نشسته بودند.
۲۵دی ماه سالروز پرواز ابدی خیر نام آور حاج محمد صادق نقوی به ما می آموزد جاودانگی انسانها، نه در سنگ و چوبی است که بر آن نامی حک میشود، بلکه در لوح دلها و ذهنهایی است که آن را با عشق و احترام یاد میکنند.
نثار شادی روحش، فاتحه و صلوات.
نظر دهید